Natalia Kills gets personal on new record

British-born, but L.A.-based pop singer-songwriter Natalia Kills was launched by Interscope as the next big thing in pop in 2011. Kills never fulfilled the promise of being a worldwide superstar, but her debut album Perfectionist, did gain some success in a few European countries like Germany. More than two years later she releases her sophomore effort Trouble, which shows Kills actually deserves to be an international pop star.

Natalia Cappuccini (she decided to use her grandmother’s family name a few years ago) seems to have grown a lot as an artist since the release of her debut. Not that Perfectionist was a bad album in any way. It has its moments with great songs like ‘Mirrors’ and ‘Love Is A Suicide’, but the album felt more like a collection of songs that aimed to be hit singles, instead of a well worked out LP. Her new album Trouble feels more like a cohesive, qualitative body of work. As a listener, you get the feeling her new music says so much more about Kills as an artist as well as a person. She is not trying to chase a sound that will guarantee her hits, but she makes music with a strong personality, which works refreshing. This is mostly due to the personal lyrics of quite a few songs on the record.

Trouble starts of with an intro in which Natalia tells the listeners about her past. She states that her family was seen as a bunch of criminals by others. This storyline is explained throughout the catchy and powerful opener ‘Television’. In the more slowed down, but captivating second single, ‘Saturday Night’, Kills refers to her dad’s time in jail with the line “I wrote him a hundred times, can you hear my heart through the prison bars?”. In the same song, she sings about the times her mother had to endure violence, as well. These are very personal stories, packaged in great melodies and strong productions.

Kills does not only open her heart on the record when it comes to her troubled past, but she also produced some heartfelt songs about a past love. In the outstanding ‘Watching You’ the singer describes how she cannot let go of her former lover and expresses her sadness in clever and touching phrasings like “happy hour ain’t so happy when you got no friends”. ‘Marlboro Lights’ deals with the same issues, but shows Kills more stripped back, emotional and vulnerable than ever before. This gives her strong vocals a moment to shine.

Luckily for the fans of her debut, the up-tempo bangers with lyrics full of attitude are not completely absent on Trouble. First single ‘Problem’ proves this with its rocking electric guitars over some in-your-face industrial beats. ‘Boys Don’t Cry’ probably resembles the style of her debut the most, with its soaring, catchy chorus over some pumping beats. On ‘Rabbit Hole’, Kills seems to combine influences from Gwen Stefani’s solo material and Britney Spears’ style on her Blackout-album, which results in a bouncing, completely bonkers song. The first buzz-track from the album, ‘Controversy’, is one of the more experimental moments of the album on which Natalia lists some slightly controversial words over a fat house beat. The track is not necessarily a weak moment, but it does feel slightly out of place with the rest of the album, causing a bit of a disruption in the flow of the album.

Still, Kills proved that her label Interscope had every reason to give her the opportunity to release a second record. Not only does she show more emotion and personality as an artist, she still delivers some damn fine tunes as well. The last song on the album, the title track, summarizes everything that is good about this album: it has personality, clever lyrics, a great production and hooks that are catchy as hell.

Must Listen: Saturday Night, Trouble, Watching You, Problem, Television.

—————————————————————
Albumrecensie:

Natalia Kills wordt persoonlijk op nieuw album

De in Engeland geboren, maar in L.A. woonachtige pop-singer-songwriter Natalia Kills werd twee jaar geleden door het label Interscope gelanceerd als ‘the next big thing in pop’. Een wereldster is ze nog niet geworden, maar haar debuut deed het aardig in onder anderen Duitsland. Nu is het tijd voor de opvolger Trouble en met deze plaat bewijst Natalia Kills dat ze wel degelijk een internationale popster zou moeten zijn.

Natalia Cappuccini (ze gebruikt sinds enkele jaren de achternaam van haar oma) laat zien dat ze als artieste een groei door heeft gemaakt sinds haar debuutalbum. Niet dat deze plaat, Perfectionist, niet goed was, want het bevatte genoeg hoogtepunten als ‘Mirrors’ en ‘Love Is A Suicide’, maar tegelijkertijd voelde het meer als een collectie van potentiële hitjes dan een goed uitgewerkt album. Gelukkig komt Trouble al veel meer over als een samenhangend, solide werk. Als luisteraar krijg je ditmaal veel meer het gevoel de artieste en persoon Natalia echt te leren kennen. Kills probeert niet meer een sound te creëren die de trend van de hits volgt, maar ze maakt nu muziek vol persoonlijkheid, wat verfrissend werkt. De persoonlijke teksten van een aantal nummers spelen hier een grote rol in.

Het album begint met een stukje gesproken tekst over een moeilijke jeugd waarin Kills’ familie door buitenstaanders werd gezien als een stel criminelen. Deze situatie wordt verder uitgelegd in het catchy en krachtige ‘Television’. Kills komt op dit onderwerp terug tijdens de wat langzamere, maar absoluut boeiende tweede single ‘Saturday Night’. Ze bezingt haar vaders tijd achter de tralies met passages als “I wrote him a hundred times, can you hear my heart through the prison bars?”, maar verwijst ook naar de keren dat ze haar moeder mishandeld aantrof. Kills weet deze persoonlijke verhalen te verpakken in mooie melodieën en sterke producties.

Er wordt op dit album niet alleen openhartig gesproken over de jeugd, maar Kills wijt ook een aantal gevoelige songs aan een verloren liefde. Zo bezingt ze op het intense ‘Watching You’ hoe ze een ex-vriend niet los kan laten en vertaalt ze haar verdriet en eenzame gevoel in pakkende, beeldende frases als “happy hour ain’t so happy when you got no friends”. De ballad ‘Marlboro Lights’ snijdt een vergelijkbaar thema aan en laat Kills van haar meest kwetsbare en stripped back kant tot nu toe horen. Deze song geeft Natalia tevens de ruimte om te laten horen hoe sterk haar stem eigenlijk is.

Gelukkig voor de fans van Perfectionist, zijn de stevige, dansbare popsongs op dit album niet volledig afwezig. De eerste single ‘Problem’ is een goed voorbeeld hiervan met z’n rockende gitaren over industrieel klinkende beats. Het refrein dat werkt als een oorwurm, in combinatie met de knallende productie op ‘Boys Don’t Cry’ doet nog het meest denken aan Kills’ debuutalbum. Op ‘Rabbit Hole’ lijkt ze de sound van het solomateriaal van Gwen Stefani te mixen met de muziek van Britney ten tijde van haar Blackout-album. Dit resulteert in een stuiterende, compleet doorgedraaide, maar o zo aanstekelijke track. Het eerste voorproefje dat de fans op het album kregen, ‘Controversy’, blijkt één van de meest experimentele momenten van het album. Kills dreunt een aantal ‘controversiële’ woorden op over een pompende housebeat. De track zorgt niet per se voor een zwak moment op het album, maar feit is dat het totaal niet past bij de rest van de plaat, waardoor het de flow wel enigszins verstoort.

Al met al bewijst Kills dat haar label alle redenen had om haar de kans te geven nog een album op te nemen. Ze laat hier niet alleen meer emotie en persoonlijkheid zien, ze weet ook nog steeds zeer pakkende tracks af te leveren. De afsluiter van het album, de titeltrack, vat passend samen wat dit album zo goed maakt: het heeft persoonlijkheid, knappe lyrics, een goede productie en melodielijnen die niet meer uit je hoofd te slaan zijn.

Dit moet je gehoord hebben: Saturday Night, Trouble, Watching You, Problem, Television.