Diana Vickers releases her inner pop princess

Many people might remember Diana Vickers as the shy girl who auditioned for X Factor UK in 2008, with the song ‘The Blower’s Daughter’ by Damien Rice. After the show she was expected to go down the folky singer-songwriter route, but her brilliant first album, Songs From The Tainted Cherry Tree, had more of a pop-vibe to it. Now for her second album, Vickers completely releases her inner pop princess with an album that is full of electronic dancey, catchy choruses.

It has been quite the struggle for Diana to eventually get this album out. She parted ways with her label RCA in 2011, when she already started working on her second record, Music To Make Boys Cry. The reason for the end of their collaboration was the fact that both parties had different visions on what kind of music Diana should be making. After this, she worked independently on the album and did a movie in South Africa and earlier this year she got signed by the smaller label So Recordings, that eventually released the record.

We can now hear it is Diana who did not want to go for folky music, but she decided herself to release an album full of pure pop tracks with big choruses and current sounding productions. This already became clear on the title track that found its way to the internet in 2012 and was recently released as the second single. The track is insanely catchy, but still feels very ‘Diana’ thanks to her characteristic vocals. The same goes for the first official single ‘Cinderella’, a great pop track with clever lyrics, which makes it quite surprising that it did not do better charts wise.

The album continues with its fast pop catchiness in ‘Lighting Strikes’, which has a huge chorus that settles in your mind very easily and sounds a bit like a Kylie Minogue track. ‘Dead Heat’ has a somewhat slower tempo, but sounds sensual and captivating. ‘Boy In Paris’ is definitely one of the highlights of the album both in terms of melody and production. That song could have been a big summer hit for Vickers. ‘Mad At Me’ brings back an eighties vibe, but is packaged in the modern sound Diana uses on the rest of the album as well. On ‘Better In French’, Diana wants a guy to say he loves her in French and she sings a few lines in that language herself as well. It is once again a great pop tune and the song breathes a sexy vibe, thanks to the singer whispering lyrics like “wearing nothing but Coco No. 5”. The last song on the album, ‘Blame Game’, is a pop banger with an immense chorus that reminds a bit some of the better Katy Perry singles, which of course means it sounds like a hit.

‘Smoke’ is the only song on the album that sounds like a ballad and it does its job in context of the album. One could expect Music To Make Boys Cry to be samey and therefore a bit boring, but the latter is definitely not the case. All pop tracks on this album are executed extremely well and because of this, the lack of diversity is not distracting at all. The quality of the songs is high, and taking into account the fact that Diana co-wrote all of them, is impressive. Furthermore, she adds a personal touch to all songs with her unusual, but lovely vocal style. Vickers definitely did not make music to make this boy cry. Her sophomore album puts a big smile on my face!

————————————————————-

Album recensie: Diana Vickers – Music To Make Boys Cry

Diana Vickers presenteert zich als popprinses op tweede album

De meeste Britten zullen zich Diana Vickers nog wel herinneren als het 16-jarige meisje dat auditie deed bij X Factor met het lied ‘The Blower’s Daughter’ van Damien Rice. Na de show werd verwacht dat de zangeres een folk-achtige singer-songwriter zou worden, maar haar eerste album, ‘Songs From The Tainted Cherry Tree’, bleek een sterk popalbum te zijn. Voor haar tweede album, Music To Make Boys Cry, richt Vickers zich op volledig moderne popmuziek met invloeden uit electro en dance.

Het was voor Diana Vickers geen gemakkelijke opgave om een tweede album uit te brengen. In 2011 verliet ze haar label RCA, terwijl ze al was begonnen met het opnemen van haar tweede album. De reden voor het vertrek waren meningsverschillen tussen het label en de zangeres over de muzikale richting van haar carrière. Hierna werkte ze zonder label hard door aan het album en speelde ze ondertussen nog in een film in Zuid-Afrika. Eerder dit jaar tekende ze bij het kleine label So Recordings, dat nu uiteindelijk haar tweede album uitbrengt.

We kunnen daarom nu horen dat het Diana zelf was die niet de kant van de folk op wilde gaan. Het blijkt namelijk haar eigen keuze te zijn om te gaan voor een album vol pure pop, met grootse refreinen en een eigentijdse productie. Dit was al duidelijk te horen op de titeltrack die in 2012 al op internet was te horen en onlangs uitkwam als de tweede single van het album. Het lied is ontzettend catchy, maar de stijl van Diana is nog steeds erg herkenbaar, dankzij haar opvallende vocalen. Hetzelfde geldt voor de eerste single, ‘Cinderella’, een heerlijke poptrack met goed gevonden lyrics. Het is dan ook verrassend dat deze single niet veel wist uit te halen in de Britse hitlijsten.

Het album gaat op volle vaart door met zijn pakkende popdeuntjes op ‘Lightning Strikes’, wat dankzij het grootse, pakkende refrein dat niet meer uit je hoofd gaat, een beetje aan Kylie Minogue doet denken. ‘Dead Heat’ heeft een iets lager tempo, maar klinkt sensueel en boeiend. ‘Boy In Paris’ is zeker één van de hoogtepunten op dit album wanneer het gaat om melodie en productie. Dit lied had zomaar een grote zomerhit voor Vickers kunnen worden. Op ‘Better In French’ wil Diana dat haar vriend zegt dat hij van haar houdt in de taal van de liefde. Zelf zingt ze ook enkele zinnen in het Frans. Het is wederom een prima poptrack die een sexy randje heeft dankzij Diana die teksten als “wearing nothing but Coco No. 5” fluistert. Afsluiter ‘Blame Game’ heeft een van de beste refreinen op het album en doet af en toe denken aan een Katy Perry single. Dit betekent dat het absoluut als een hit klinkt.

‘Smoke’ is eigenlijk het enige lied op het album dat klinkt als een ballad en het past goed in de context van het album. Men zou kunnen zeggen dat Music To Make Boys Cry een beetje veel van hetzelfde is en daarom gaat vervelen, maar dit is eigenlijk niet het geval. Alle popliedjes op dit album zitten zo goed in elkaar dat het gebrek aan diversiteit geen moment stoort. De kwaliteit van de songs ligt zeer hoog en dit is nog meer indrukwekkend te noemen als je bedenkt dat Diana aan alle liedjes meeschreef. Daarnaast geeft ze de liedjes nog meer persoonlijkheid mee door haar ongebruikelijke, maar zeer fijne stemgeluid. Vickers zingt op de titeltrack dat ze jongens graag aan het huilen maakt met haar muziek, maar dit is bij mij niet gelukt. Dit album tovert bij mij namelijk een grote glimlach op mijn gezicht!