Scroll naar beneden voor Nederlands
Kensington goes louder and deeper on new record
Over the past few years, Kensington has convincingly grown out to be the biggest band in the Netherlands. They play the main stage at the biggest festivals over the summer, are often seen in Dutch tv shows and receive bucket loads of airplay on the radio. In 2014 they had their first number one album with Rivals, delivering the hit singles ‘Streets’ and ‘War’. After a lengthy album campaign fans did not have to wait too long for new material. In September they returned with ‘Do I Ever’, a typical Kensington pop rock banger with a bombastic chorus. It was the first track taken from their brand new fourth album Control. Are the boys able to switch things up a bit or do we get more of the same?
Although ‘Do I Ever’ might not have been the most original choice for first single of this record, it is definitely one of the best tracks they have ever put out with meaningful lyrics and a chorus that is undeniable in every single way. Still it is good to hear that the guys are pushing themselves on this record, making sure that the tracks are not too samey and they actually cross some boundaries they did not come close to before. Fear not, if you like their more radiofriendly sound, there is still enough for you to enjoy, for example the poppy chorus of ‘Rely On’ or the soaring melody of ‘Bridges’, but it feels like Eloi and his men realized they now are an established act in the Netherlands, which gives them more freedom to not just chase the radio hits.
‘Regret’ for example, is driven by ear catching synths and a more electronic production, while the raging closer ‘St. Helena’ with loud guitars shows off the rock heart of the band. Those tracks represent two completely different sides of the Kensington spectrum which still makes this album into a cohesive body of work. In comparison to their hit album Rivals, Control is a lot more dynamic, with tracks that carefully build up from acoustic vibes to a big and bombastic climax, like ‘Sorry’, title track ‘Control’ and ‘Storms’, which deliver some of the finest lyrical moments in Kensington’s career so far.
On ‘Storms’, singer and songwriter Eloi goes deep and personal, singing about his experience with panic attacks and the dark period he went through after a busy time with the band. ‘Sorry’ is an atypical love song on which he already apologizes for all the things he will not be able to give or do within a relationship. Another highlight is the painfully honest ‘All Before You’ on which Eloi asks himself: “How did I end up here? All I give is worn out phrases, cold embraces.” His raw vocal style shines during the chorus and it gives the lyrics another layer of emtional depth.
Kensington goes deeper, harder and louder on their latest album, leaving more room for experiments which results in a dynamic and cohesive record that might well be their best to date!
Must Listen: Slicer, Sorry, All Before You, Storms, Control
——————————————-
CD Recensie: Kensington – Control
Kensington gaat harder en dieper op nieuwe plaat Control
Er mag geen twijfel bestaan over het feit dat Kensington zich in de afgelopen jaren heeft ontpopt tot de grootste band van Nederland. Met optredens op hoofdpodia van de grootste festivals en televisieshows en singles die volledig grijs worden gedraaid op de radio heeft het Utrechtse viertal zich meer dan bewezen. In 2014 behaalden ze hun eerste nummer 1 positie in de albumhitlijst met de plaat Rivals waar hits als ‘Streets’ en ‘War’ op staan. Na een uitgebreide albumcampagne hoefden fans niet al te lang te wachten op de volgende stap. In september verscheen de typische, bombastische pop rock Kensington single ‘Do I Ever’ die nu wordt opgevolgd door het album Control. Krijgen we meer van hetzelfde voorgeschoteld of durven de mannen ons te verrassen?
Hoewel ‘Do I Ever’ misschien niet de meest originele keuze als single was, moesten ze wel gek zijn geweest om het links te laten liggen, want het is simpelweg één van de beste tracks die ze ooit hebben geschreven met een refrein waar je hoe dan ook niet omheen kunt. Toch is het goed om te merken dat Eloi en zijn mannen hier overduidelijk meer hebben gedurfd door wat betreft hun sound grenzen te verleggen waar ze op eerdere albums nog niet in de buurt kwamen. Voor fans van hun meer radiovriendelijke werk is er nog steeds genoeg om van te genieten, met bijvoorbeeld het pakkende ‘Rely On’ en het krachtige refrein van ‘Bridges’. Toch lijkt het erop dat de mannen van Kensington tot de conclusie zijn gekomen dat ze inmiddels tot de gevestigde orde horen in de Nederlandse muziekwereld en daarom best eens een extra risico mogen nemen.
Neem bijvoorbeeld de track ‘Regret’, die door een opvallende synth melodie en electronische productie wordt geleid terwijl de harde en razende album afsluiter ‘St. Helena’ met een puur rock hart zich volledig aan de andere kant van het brede Kensington spectrum bevindt. Ondanks deze uitersten passen beide stijlen perfect bij de band en lukt het ze nog steeds om een een album dat een passend geheel vormt af te leveren. In vergelijking met voorganger Rivals kent Control veel meer dynamiek met spectaculaire opbouwen van zeer klein naar uitbundig groots op liedjes zoals ‘Sorry’, titeltrack ‘Control’ en het prachtige ‘Storms’.
Hier levert frontman en songwriter Eloi ook gelijk zijn meest persoonlijke songteksten af door diep in zijn eigen ziel te kijken. ‘Storms’ gaat namelijk over de paniekaanvallen waar hij mee te maken heeft gekregen en de duistere periode die hij beleefde na een te drukke periode met de band. Hij weet het om te zetten naar één van de hoogtepunten van zijn carrière als songwriter. ‘Sorry’ is een goudeerlijk, maar hartbrekend lied over alle tekortkomingen waar hij zijn partner in de toekomst in teleur zal moeten stellen. Een volgend hoogtepunt is het net zo pijnlijk eerlijke ‘All Before You’. “How did I end up here? All I give is worn out phrases, cold embraces”, stelt Eloi met dat fijne rauwe randje in zijn stem dat de lyrics altijd nog wat extra lading meegeeft.
Kensington gaat voor dit album dieper, harder en verder dan ooit te voren met meer ruimte voor experimenten. Dit resulteert in een dynamische, maar tegelijkertijd samenhangende plaat, die misschien wel Kensington’s beste tot nu toe genoemd mag worden!