Scroll naar beneden voor Nederlands
Duncan Laurence shows off his potential as a pop star in Paradiso
Duncan Laurence saw his life changing completely in the past few months. The singer-songwriter has been working on his own material for years and graduated from the Rock Academy in Tilburg, but it was not until he got selected to represent The Netherlands at the Eurovision Song Contest 2019 that things started moving quickly in his career. His track ‘Arcade’ became the favourite to win and so he did, delivering the Netherlands their first victory in 44 years! Although he has not officially released any other music yet, he announced a tour in the fall and will play the arena Ziggo Dome next year. His Paradiso show showed us once more he has the material to share an album with us soon!
Laurence brought out his Rock Academy peer Joe Buck to perform as support act. The singer-songwriter takes the stage with a guitar player, while he strums on his own guitar as well. His vocals have a radiofriendly quality, mixing a bit of Ed Sheeran with a dash of Shawn Mendes. He wrote some instantly catchy tunes, including the track ‘The Way You Take Time’ which became a hit after it was used for a supermarket commercial. Buck was signed by Dutch singer Ilse DeLange’s label so we can be sure this was not the last we have heard from him!
Duncan and his band come on stage around 9pm and they start out with a track titled ‘Kings’, like he did during his shows in Zonnehuis and Pinkpop, one of the biggest festival in the Netherlands. The song is a mysterious and atmospheric piece that starts out quietly, but after the line ‘royal blood from a paper heart’, dives into synth and drum heavy climax in a similar manner to some of London Grammar’s best work. What follows is the first radiofriendly, single worthy track, supposedly titled ‘Strangers’. It has a clear cut pop hook and relatable lyrics about missing the one you love when being abroad staying in hotel rooms.
Halfway through the show, Laurence, who performs vocally flawless throughout the night, slows things down for a bit performing an acoustic duet with Joe Buck that they wrote together. Their vocals blend well and Paradiso is quiet for a while. The track ‘The Woods’ follows, which he performs only with his guitar player Carlota Lopez. He wrote the track about losing your partner after having been together for most of your life. It is a fragile and goosebump inducing moment in the show, just like the more hopeful ‘Dry Your Eyes’, which he wrote for his younger self who experienced bullying.
After the acoustic section, Laurence picks up the pace and fires uptempo tunes at us, asking us to clap and dance along. We get to hear the instantly catchy pop anthem ‘The Greatest’ and the swinging ‘Dear Nothing’ which you can already picture receiving a full on pulsing electro pop production. With tracks possibly titled ‘Lighthouse’ and ‘Together We Run’ he serves big singalong choruses and hooks for days. Of course he saved his victory song ‘Arcade’ for last and to hear 1500 people in Paradiso singing along with him must be a moment he will never forget.
He briefly returned for an encore with a song likely titled ‘What A Man Should Do’ which he wrote only two weeks ago. Behind the piano he sings the song that seems to be about the taboo around men showing their feelings. It is a moving end to a musically impressive show in what are still the early stages of his career. His melodies are great, lyrics deep, his vocals never fail to move his audience and he is the same approachable boy next door on stage. His concerts will become an even better experience when the songs are released and we have more time to get to know them better.
Duncan left the track ‘Wake Up Love’, which was one of the highlights in his Zonnehuis show, off the setlist. He talked about the song in an interview with A Bit of Pop Music.
Concert Recensie: Duncan Laurence in Paradiso, Amsterdam
Duncan Laurence presenteert zich als volwaardig popster in Paradiso
Het leven van Duncan Laurence zal na de afgelopen maanden nooit meer hetzelfde zijn. De zanger die al jaren aan zijn eigen muziek werkt en afstudeerde aan de Rock Academie in Tilburg, werd geselecteerd om Nederland te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival en vanaf toen ging het snel met zijn carrière. Zijn lied ‘Arcade’ bleek al snel de topfavoriet en de rest is geschiedenis. Nadat hij Nederland de eerste overwinning in 44 jaar bracht, kondigde hij een tour aan die eindigt met een show in de Ziggo Dome te Amsterdam. Nieuw materiaal is er echter nog niet uitgebracht. Zijn show in Paradiso laat wel weer zien dat een album niet lang meer op zich hoeft te laten wachten.
Laurence bracht vriend Joe Buck van de Rock Academie mee om het voorprogramma te verzorgen. Hij begeleidt zichzelf op gitaar en heeft ook nog een extra gitarist meegenomen. Zijn stem heeft een radiovriendelijke kwaliteit die het midden houdt tussen de stijl van Ed Sheeran en Shawn Mendes. Hij heeft al enkele meteen pakkende liedjes gescheven, waaronder de plaat ‘The Way You Take Time’, dat een hit werd nadat een supermarktketen het voor hun reclame gebruikte. Buck werkt net als Laurence samen met zangeres Ilse DeLange en tekende zelfs bij haar label. We kunnen ervan uitgaan dat dit niet het laatste is wat we van hem horen.
Duncan komt rond de klok van 21.00 uur met zijn band het podium op en begint net als in het Zonnehuis en op Pinkpop met ‘Kings’. Het mysterieuze maar sfeervolle lied begint verstild, maar bouwt na de zin ‘royal blood from a paper heart’ met synths en drums naar een climax die doet denken aan de stijl van de Britse band London Grammar. Wat volgt is het radiovriendelijke singlewaardige ‘Strangers’. Het heeft een toegangelijke melodie en de songtekst over het missen van een geliefde terwijl je alleen in een hotelkamer ligt is ongetwijfeld herkenbaar voor velen.
Halverwege de show waarin Laurence vocaal eigenlijk helemaal geen steken laat vallen, zorgt hij voor een intiem moment door een duet te zingen met Joe Buck, dat ze tijden geleden samen schreven. Hun samenzang klinkt prachtig en weet Paradiso even stil te krijgen. Met gitariste Carlota Lopez brengt hij het lied ‘The Woods’, dat hij schreef over het verliezen van je geliefde nadat je het merendeel van je leven samen bent geweest. Het is een breekbaar moment dat voor kippenvel zorgt, net als het iets meer hoopgevende ‘Dry Your Eyes’, dat hij schreef voor zijn jongere zelf die gepest werd.
Na het akoestische gedeelte, voert Laurence het tempo flink op door swingende popliedjes op ons af te vuren terwijl hij iedereen laat klappen en dansen. Dat gebeurt vooral op het pakkende ‘The Greatest’, maar ook bij ‘Dear Nothing’, dat klinkt alsof het in de studio een ronkende electropop-productie gaat krijgen. Met liedjes met mogelijke titels ‘Lighthouse’ en ‘Together We Run’ levert hij grootse meezingrefreinen af met melodieën die direct blijven hangen. Natuurlijk bewaart hij zijn overwinningslied ‘Arcade’ tot het laatst en het moment dat 1500 man met hem meezingt in de Amsterdamse poptempel zal hem ongetwijfeld nog wel een tijdje bijblijven.
Hij keert nog terug voor een korte toegift met een lied dat hij twee weken geleden schreef en mogelijk ‘What A Man Should Do’ heet. Hij zingt vanachter piano over het taboe dat er nog steeds heerst op mannen die hun gevoelens uiten. Het is een prachtig einde aan een muzikaal indrukwekkende avond van een artiest die nog in het begin van zijn carrière staat. Hij schrijft fantastische melodieën, betekenisvolle teksten, heeft een indrukwekkend bereik met zijn stem en hij blijft dezelfde benaderbare en bescheiden persoonlijkheid op het podium. Zijn concerten zullen alleen nog maar beter worden zodra het publiek de kans krijgt zijn liedjes beter te leren kennen.
Laurence heeft het lied ‘Wake Up Love’, dat in eerste instantie voor zijn songfestivalinzending werd aangezien, uit de setlist gehaald. Jammer, want het was één van de hoogtepunten in het Zonnehuis! Hij vertelde meer over het lied in een interview met A Bit of Pop Music.